Rok liturgiczny rozpoczyna się Adwentem – Oczekiwaniem na przyjście Pana. W tym czasie Bóg wzywa nas do czujności, byśmy nie przegapili chwili, gdy On będzie przechodził obok naszego życia (oczywiście paruzji nie będzie się dało nie zauważyć, jednak Bóg już teraz przychodzi ze swoją łaską). To czuwanie i oczekiwanie na łaskę jest w naszym życiu pierwsze, tak jak Adwent jest pierwszy w roku liturgicznym. Od tego wszystko się zaczyna.
„Beze Mnie nic uczynić nie możecie” (J 15,5) mówi Jezus. Musimy na Niego poczekać. To On jest budowniczym Królestwa Bożego, a my możemy być co najwyżej Jego pomocnikami. Więcej. Nawet pomocnikami nie możemy być z własnej inicjatywy, jeśli On nas nie wezwie. „Nie wyście Mnie wybrali” (J 15,16) – mówi Jezus. Musimy najpierw nasłuchiwać do czego On nas wzywa. A potem wypełnić wszystko cokolwiek nam powie. Takie jest nasze zadanie i taka nasza misja.
A czasem wszystko staje na głowie. Zaczynamy od realizacji własnych planów, od budowania Królestwa Bożego według własnych projektów. Realizujemy jakieś akcje, głosimy, organizujemy, ale czy spytaliśmy Jezusa, czy On sobie tego życzy? Radykalny wizerunek takiego „budowania Królestwa Bożego” pokazał F. Dostojewski w postaci Inkwizytora z „Braci Karamazow”. Gdy Jezus przyszedł i stanął przed nim, powiedział Mu: „Po cóżeś przyszedł nam przeszkadzać?”.
Warto przemyśleć, czy to co robimy jest Wolą Boga. Czy gramy według Jego partytury? Bo rzecz nie w tym, żeby się wiele namęczyć, tylko w tym żeby zrobić to, co trzeba.
„Nie wyście Mnie wybrali, ale Ja was wybrałem i przeznaczyłem was na to, abyście owoc obfity przynieśli” J 15,16
