„Póki milczałem, schnęły kości moje, wśród codziennych mych jęków. Grzech mój wyznałem Tobie i nie ukryłem mej winy. Rzekłem: Wyznaję nieprawość moją wobec Pana, a Tyś darował winę mego grzechu.” (Ps 32, 3.5)
Czy wyznawanie grzechów na spowiedzi jest złem koniecznym, czymś na kształt ceny, którą trzeba zapłacić, by zyskać odpuszczenie? W odczuciu wielu osób – tak. I nie dziwię się takiemu podejściu. Powiedzenie drugiej osobie tego, czego się wstydzimy i uważamy za zło, nie sprawia przyjemności. Czy nie można by inaczej? Przecież Bóg zna moje grzechy, więc po co przechodzić przez tę udrękę (tak, dla wielu jest to wprost udręka) mówienia księdzu swoich grzechów?
Na taką postawę wobec spowiedzi wpływa kilka rzeczy, które zaciemniają rozumienie sensu wyznawania win. Po pierwsze, ważne jest to, jakie mamy doświadczenie przyznawania się do błędów i win. Czy masz wspomnienia, że przyszedłeś jako dziecko do Mamy czy Taty i mogłeś powiedzieć, że coś się stłukło czy zepsuło i to wyznanie było ulgą, powierzeniem ciężaru komuś, kto pomoże, pocieszy? No właśnie. O takie wyznanie chodzi w spowiedzi. Coś mi ciąży, nie radzę sobie z tym, boli, zawstydza. I właśnie dlatego mówię o tym. To wyznanie jest ulgą. Już nie jestem sam z moim ciężarem. Jest ktoś, Kto mnie wesprze. Ale, jeśli dominuje w mnie lęk przed osądem, nie poczuję ulgi, wprost przeciwnie – zdrętwieje przy konfesjonale i wyznanie stanie się udręką.
Druga sprawa to fakt, że może się zdarzyć, że Kapłan w konfesjonale nie przypomina „żywego odblasku” dobrego i miłosiernego Boga. Ale nawet, gdyby siedział w konfesjonale niecierpliwy, obojętny czy nawet osądzający człowiek, to wiedz, że przez niego możesz spotkać Boga, który jest dobry i czeka na ciebie. Dlatego tak ważne jest, żeby przychodzić do spowiedzi z żywą wiarą. Ja, kiedy mam wrażenie, że Ksiądz nie słucha mnie w konfesjonale z uwagą i przyjęciem (no cóż, wszyscy jesteśmy ludźmi, ja też nie zawsze słucham i przyjmuje ludzi z otwartymi ramionami…), to myślę sobie: „nie od twojej łaski zależy przebaczenie i miłosierdzie. Nawet, jeśli tobie brakuje cierpliwości i przebaczenia, to Bóg ma je w obfitości.”. Kapłan jest narzędziem. Wyobraź sobie, że ktoś potrzebuje leku, od którego zależy uratowanie jego życia. Czy będzie wahał się z powodu tego, że musi je przyjąć z brzydkiego naczynia? Nie! A niech tam, byle by uratować życie! Tak samo trzeba podejść do spowiedzi.
Nie chcę w ten sposób usprawiedliwiać niegrzecznych czy niecierpliwych spowiedników. Będą kiedyś musieli zdać sprawę przed Bogiem, czy nie zasłaniali ludziom drogi do Boga. Ale ważne jest, byśmy umieli patrzeć głębiej: w konfesjonale czeka na ciebie dobry Bóg, który widzi twój ból i zagubienie i czeka, kiedy przyjdziesz do Niego i podzielisz się swoim cierpieniem. Bo nie ma gorszego bólu niż grzech. A On może i chce pomóc.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz